Παραθεριστές στο παράλογο
Ποιά είναι η σχέση μεταξύ του παραλόγου, του νοήματος της ζωής και της σαθρότητας των δομών πάνω στις οποίες χτίζουμε τη ζωή μας; Ποιά είναι η σχέση του μύθου του Ʃίσυφου και της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας που ζούμε σήμερα; Μπορεί η φιλία να δώσει μια απάντηση στη ματαιότητα που επιμένει να κραυγάζει;

Ένας σωτήρας εμφανίζεται. Υπόσχεται ανάπτυξη. Όλα θα φτιάξουν. Κι όμως, οι ηρωίδες δε μπορούν πια να αντισταθούν σε αυτό που με τόσο θράσος κι επιμονή κάνει την εμφάνισή του: μα, καταρρέει!
Είναι 1961. Υπάρχει αφθονία, τόσο λίγη εγκράτεια. Υπάρχει μόνο θρασύτατη ελπίδα.
Είναι 2023. Υπάρχει τόση άφθονη βροχή, τόσο λίγο νερό. Δεν υπάρχει πια ελπίδα.
Είναι 2046. Δεν υπάρχει πια νερό.

Συμμετέχοντας στο Διακρατικό Residency των Dance Days Chania Festival x Dance House Lemesos το βασικό ερώτημα που κινητοποίησε τα πρώτα βήματα της έρευνάς μας είναι το πώς μπορούμε μέσα από τη συνθήκη της εξ αποστάσεως επικοινωνίας, μία τόσο συνήθης συνθήκη στις σύγχρονες οικολογίες της εργασίας, και μέσα από την πρόσκληση συνεργασίας με μία έως τώρα άγνωστη συνάδελφο να δημιουργήσουμε μία από κοινού βάση που φιλοξενεί αφούγκρασμα, ανταλλαγή και συνάντηση σε ένα ισάξιο συνεργατικό πλαίσιο. Θέσαμε, λοιπόν, τις εγγενείς συνθήκες του Διακρατικού Residency, την απόσταση και την πρό(σ)κληση για συνεργασία και συνύπαρξη, ως βάση της καλλιτεχνικής μας έρευνας αξιοποιώντας τες ως δυνατότητα, για να ορίσουμε προοδευτικά νέες συνεργατικές μεθοδολογίες έρευνας και δημιουργίας. Οι αρχικές μας ανταλλαγές βασίζονται σε πειραματικές μεθοδολογίες ανταλλαγής που στόχο έχουν να προσκαλέσουν σε συνεργατικότητα και να αναπτύξουν σχεσιακή οικειότητα, δημιουργώντας διαρροές μεταξύ της επαγγελματικής, προσωπικής και κοινωνικοπολιτικής σφαίρας των ζωών μας και αψηφώντας τις αντιστάσεις της απόστασης στην ουσιαστική επαφή. Αυτή η προσέγγιση διήγειρε σκέψεις κι ερωτήματα γύρω από θεματικές που αφορούν στην καλλιτεχνική ευαλωτότητα, όταν δουλεύεις με μία νέα συνεργάτιδα, του πώς καλλιεργούμε εμπιστοσύνη και πώς γαλουχούμε το καλλιτεχνικό έργο με τις ποιότητες μιας αναδυόμενης φιλίας και την απόπειρα να χτιστεί ένας κοινός κόσμος μη ιεραρχικός που αφουγκράζεται τον χώρο που αναδύεται και γεφυρώνει το ενδιάμεσό μας περισσότερο από τη φωνή της καθεμίας ξεχωριστά. Μέσα από αυτήν την διαδικασία φτάσαμε στις θεματικές του εν εξελίξει έργου Παραθεριστές στο παράλογο που πραγματεύεται την απόπειρα να βρούμε ή να χτίσουμε νόημα σε έναν κόσμο που υπηρετεί το παράλογο, τη φιλία ως ένα όπλο στην τοξικότητα των καιρών μας και ένα υποστηρικτικό λίκνο αλληλεγγύης. Πλοηγούμενο, λοιπόν, μέσα από κοινωνικοπολιτικές και σχεσιακές ανησυχίες το έργο προκύπτει ως καλλιτεχνική επιταγή κι ανάγκη και αλληλέγγυα αναζήτηση εξιλέωσης μπροστά στον φόβο ενός κόσμου που μεταβάλλεται ραγδαία και θρασύτατα επιμένει στο να αγνοεί την κατάρρευσή του.

Πολένα Κόλια Πέτερσεν (GR) & Στυλιάνα Αποστόλου (CY)