Η χορογράφος γράφει: «Οι στιγμές που έχω βιώσει δέος συνδέονται συχνότερα με τη φύση. Όταν βρίσκομαι στην κορυφή του βουνού κοιτάζοντας το καταπράσινο τοπίο με ένα ελαφρύ αεράκι να σαρώνει τα δέντρα. Ή σε μια βάρκα κοιτάζοντας τη θάλασσα να απλώνεται στον ορίζοντα. Το έχω βιώσει όταν μπαίνω σε καθεδρικούς ναούς και άλλα αρχιτεκτονικά μεγάλα κτίρια. Και ακόμη και όταν είδα διάσημα έργα τέχνης και παραστάσεις που δεν πίστευα ότι θα ζούσα από πρώτο χέρι. Είναι σε αυτές τις στιγμές που βρίσκομαι να σκέφτομαι με πιο επεκτατικό τρόπο. Είναι αυτή η μεγάλη κλίμακα της απεραντοσύνης του σύμπαντός μας που συνήθως προκαλεί αυτές τις στιγμές δέους για μένα. Συνειδητοποιώντας πόσο μικροσκοπικοί είμαστε, μου φέρνει μια αίσθηση άνεσης και θέσης σε αυτόν τον πλανήτη».

Υπάρχει ένα στοιχείο ιδιορρυθμίας αλλά και χιούμορ παρόν στο κομμάτι, που είναι χαρακτηριστικό της αισθητικής των παραγωγών Bytheway, με την ψηφιακή σκηνογραφία και τον ζωντανό ήχο σχεδιασμένο ειδικά για το κομμάτι. Οι δύο ερμηνευτές κάθονται σε δύο κούνιες σε έναν φανταστικό χώρο μεταξύ ουρανού και γης, βιώνουν αυτό το υπαρξιακό τοπίο και τη διεύρυνση του χρόνου. Δεν βιάζονται να φύγουν και όμως είναι έτοιμοι να φύγουν σε μια στιγμή, όποτε θα είναι η ώρα τους να πάνε στην επόμενη φάση τους. Μια σκόπιμη αίσθηση σουρεαλισμού και άλλης κοσμικής αισθητικής δημιουργείται για να δώσει χώρο και να προσκαλέσει το κοινό, να το ενθαρρύνει να θυμηθεί τις δικές του εμπειρίες δέους και να του δώσει χρόνο και χώρο να ζήσει ξανά αυτές τις στιγμές.

Αυτό είναι το ταξίδι που κάνουν οι δύο ερμηνευτές, επιπλέουν, αναρωτιούνται και προκαλούν δέος.