Το Blackbox είναι συχνά ο χώρος που αναπτύσσεται μία χορευτική δράση. Το Blackbox είναι επίσης ο χώρος όπου πάντα δημιουργείται μια φωτογραφία. Ξεκινάμε από αυτή τη συγγένεια να ερευνήσουμε πώς γεννιέται μια σκηνή από το σκοτάδι, είτε στη ροή του χρόνου, είτε καθώς αυτός παγώνει. Αν το σκοτάδι αποτελεί μη χώρο, εμείς προβαίνουμε στον ορισμό του με μία ή πολλές μορφές, σώματα που ενσαρκώνουν ένα νόημα που επικοινωνείται και βάζει πρώτα από όλα τάξη στην ασάφεια που ταλανίζει την αίσθηση της όρασης καθώς βριασκόμαστε μέσα στο ίδιο blackbox.

Όπως το φωτογραφικό κάδρο, έτσι και ο προβολέας του φωτιστή, λέει: κοιτά, αυτό αξίζει να το δεις, είναι ένα σώμα που φωτίζω και αυτό έχει κάτι να σου πει. Μόνο του εκεί και υπερνικώντας το δισταγμό του να μας αποκαλυφθεί μέσα από το σκοτάδι, ελπίζει πως η ιστορία του μας αφορά. O φωτογράφος με τη σειρά του, ένα μαύρο δωμάτιο μέσα στο μαύρο δωμάτιο προσπαθεί να προσλάβει το εκπεμπόμενο σήμα και να το μετασχήματίσει σε μία άχρονη εκμηδένιση των σκοτεινών διαστημάτων ανάμεσα στα σώματα του χορευτή και του θεατή.