Camera In Flux

Αλίκη Χιωτάκη (GR)

01.08 – 02.08  | 10:00 – 13:00

Για πληροφορίες και εγγραφές στείλτε email στο: [email protected]

Ας το δούμε κατάματα! Πρόκειται για αλλαγή: Η αλλαγή που «φέρει» το σώμα καθώς μεταφέρεται από ένα σημείο στο χώρο σε άλλο.

Ο χορός μέσα από τη κάμερα, αφορά την δημιουργία μιας διευρυμένης χορογραφίας εντός ενός περιορισμένου πλαισίου. Σε αυτό το εργαστήριο θα ερευνήσουμε τους τρόπους που επιλέγει να κινηθεί το σώμα που ελέγχει/ κρατάει την κάμερα.

Πώς προσαρμόζεται και αντιδρά κιναισθητικά σε σχέση με το χώρο καθώς αλλάζει κατευθύνσεις και επίπεδα ενώ κινείται. Από ποιό σημείο του σώματος άγει την κίνηση και ποιό είναι το σημείο εκκίνησης; Με ποιούς τρόπους μπορεί να δημιουργηθεί μια κινητική/χορογραφική σύνθεση; Ποιούς τρόπους πλοήγησης επιλέγει ένα σώμα για να μεταφερθεί από ένα σημείο του χώρου σε ένα άλλο;

Τι είδους εικονικά δεδομένα μπορεί να λαμβάνουμε από το περιβάλλον μας όταν βρισκόμαστε εν κινήσει; Πώς αυτό επηρεάζει το αισθητηριακό σύστημα; Πώς αντιδράμε κινητικά; Πώς εκλαμβάνουμε την κίνηση ενός ή περισσοτέρων σωμάτων μέσα από την κάμερα και πώς αντιλαμβανόμαστε το χώρο όταν κινούμαστε;

Αυτό το βιωματικό εργαστήριο αφορά την εξερεύνηση των κιναισθητικών δυνατοτήτων του σώματος που κινείται μέσα και έξω από ένα δεδομένο πλαίσιο ανακαλύπτοντας νέους τρόπους πλοήγησης ανάλογα με την οπτικοακουστική πληροφορία που λαμβάνει. Θα εκμεταλλευτούμε την δυνατότητα επεξεργασίας μοντάζ σε πραγματικό χρόνο φτιάχνοντας αυθόρμητες κινητικές συνθέσεις και χορογραφικές ακολουθίες μέσα από δημιουργικές τεχνικές χρήσης της κάμερας.

Το εργαστήριο είναι ανοιχτό για οποιονδήποτε επιθυμεί να δοκιμάσει, να προκαλέσει και να αναρωτηθεί για τη φύση αυτού του υβριδικού εικαστικού είδους.

Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να έχουν μαζί τους μια κάμερα χεριού ή κινητό ή action camera.

Η διαθεματική καλλιτέχνης Αλίκη Χιωτάκη, συνδυάζει ποικίλες μορφές τέχνης στις οποίες ειδικεύεται: Βιντεογραφία, σχέδιο, επιμέλεια video dance έργων και performance. Με σημείο αναφοράς την παρατήρηση της κίνησης του σώματος, εξερευνά τις μεταβολές στους ρυθμούς της κίνησης και της φόρμας στο χώρο, εγείροντας ερωτήματα που σχετίζονται με την σωματική ταυτότητα. Εστιάζει σε έννοιες που έχουν να κάνουν με την μνήμη, τις ιδιότυπες συνθήκες που μπορεί ένα σώμα να δοκιμάζεται, με οικουμενικά θέματα που αφορούν συναισθήματα και έννοιες συμπεριφορικές καθώς και θέματα που αφορούν την γυναικεία ταυτότητα.

Σπούδασε Γραφικές Τέχνες στη Σχολή Βακαλό και Χορό με Οπτικοακουστικές Πρακτικές (Dance with Visual Practice) στο Πανεπιστήμιο του Brighton, με μεταπτυχιακή ειδίκευση στις Laban analysis and Somatic studies από το Πανεπιστήμιο του Surrey. Είναι αναλύτρια κίνησης (Laban Movement Analysis) από τον οργανισμό Motus Humanus-USA. Έργα τη ςέχουν παρουσιαστεί στην Ευρώπη, την Ασία και στην Αμερική (ενδεικτικά: Διεθνή Φεστιβάλ Video Dance Kολωνίας, Κρακοβίας, Αθήνας-Θεσσαλονίκης, Βούπερταλ, Βουργουνδίας, Λευκωσίας, Dança em foco Βραζιλίας, Muestra de Movimiento Audiovisual Mεξικού, Triskelion Arts Dance Film Festival Ν. Υόρκης, Στοκχόλμης, Μπογκοτά, Ελσίνκι, Κάλιαρι, Λονδίνου, Mακάο, Γκρατς, Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου, Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων, Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου, Μουσείο Τυπογραφίας, Ιστορικό Μουσείο Κρήτης, κ.α.). Το έργο της 60 Pulses προτάθηκε το 2016 στο Rollout Dance Film Festival, Macao S.A.R, Κίνα, για το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής και το Βραβείο κοινού, ενώ το 2017 βραβεύτηκε στο D’Olhar Festival itinerante de Dança e Video, Βραζιλία (Ειδική μνεία).

Το 2016 ανέλαβε την επιμέλεια παρουσίασης ταινιών χορού (video dance) σε σχετικό αφιέρωμα στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης. Το 2017 επιμελήθηκε την ενότητα video dance στο πλαίσιο του 5ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων. Το 2018 ανέλαβε την επιμέλεια της ενότητας video dance στο πλαίσιο του διεθνούς φεστιβάλ χορού DDC έως τώρα. Ζει και εργάζεται στα Χανιά Κρήτης.

Για πληροφορίες και εγγραφές στείλτε email στο: [email protected]

1 – 2 Αυγούστου

10:00 – 13:00

Αλίκη Χιωτάκη | Camera In Flux

Share
Next Γιάννης Αντωνίου – Δημιουργία- Εξερεύνηση- Εμπειρία το Μπαλέτο ως “universal language”