Δύο μεικτές ομάδες, εκ’ διαμέτρου αντίθετες ηλικιακά, με διαφορετικά βιώματα. Κοινό τους σημείο, το σώμα και η κίνηση. Από τη μία μεριά, στην κοινωνία που ζούμε, οι ηλικιωμένοι φαίνεται να μην έχουν το περιθώριο ή ίσως τον χώρο να εκφραστούν, να δημιουργήσουν, να διηγηθούν τις εμπειρίες τους. Πως είναι δυνατόν ένα σώμα που έχει συλλέξει τόσες εμπειρίες να μην του δίνεται η δυνατότητα να ‘μιλήσει’;, αυτά τα σώματα είναι που πρέπει να ‘ακούσουμε’, να αφουγκραστούμε. Και από την άλλη, παιδιά μικρά, με όλο το μέλλον μπροστά τους, χωρίς εμπειρίες ακόμα αλλά με αστείρευτη ενέργεια, φαντασία και δημιουργικότητα. Αυτές οι δύο μεικτές ομάδες έχουν πολλά να μοιραστούν και μεταδώσουν. Πως θα ήταν αν χόρευε η γιαγιά με το εγγόνι της; Πως θα ένιωθε ένα παιδί αν η ιστορία της γιαγιάς του μπορούσε να συνδεθεί με ένα συναίσθημα που έχει βιώσει το ίδιο; Θα μπορούσε αυτό να γίνει χορός; Θα μπορούσε ένας ηλικιωμένος να κατανοήσει πραγματικά ένα παιδί και τις ανάγκες του; Θα μπορούσαν άτομα μεγαλύτερης ηλικίας να επικοινωνήσουν με παιδιά μέσο της κίνησης; Σκεφτείτε το! Η αναδρομή στο παρελθόν, η μετάδοση εμπειριών, η συνύπαρξη, η συνεργασία, η βαθύτερη επικοινωνία, το μοίρασμα, η αποδοχή της διαφορετικότητας και ο ουσιαστικός σεβασμός είναι οι ουσιαστικοί και πρωταρχικοί στόχοι του σεμιναρίου.