“ Όλα τα πράγματα που έχει ξεχάσει κανείς κραυγάζουν για βοήθεια στα όνειρα του”
Elias Canetti

Τι συμβαίνει στην περίπτωση που κάθετι δεδομένο μπορεί να γίνει ξεχασμένο; Πώς επαναπροσεγγίζουμε το παρελθόν και τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουμε να αποκτάμε τη γνώση;

Στο έργο υφαίνεται ένας αόρατος ιστός μεταξύ αφήγησης, ήχου, κίνησης και τόπου, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο σύμπαν, στο οποίο ενυπάρχει ταυτόχρονα η ματαίωση με την επιθυμία για αλλαγή, οι σκιές του παρελθόντος με την ολότητα της στιγμής, η βύθιση και η εκ νέου αναπνοή. Ο φάρος ως σηματοδότης της παράστασης, ορίζει τον χώρο, καταβάλλει το κινούμενο σώμα και τη δράση, είναι παρών, πρωταγωνιστής καθώς εναρμονίζει το λόγο με τον ήχο και την κίνηση. Άλλες φορές απωθεί το σώμα της χορεύτριας και άλλες το μαγνητίζει προσπαθώντας να το θάψει μαζί με τις ιστορίες του. Κεντρικό θέμα οι αναμνήσεις, οι αφηγήσεις, οι άγνωστες ιστορίες γύρω από τον φάρο και τη θάλασσα, η μνήμη και η λήθη, ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουμε την ιστορία μας και το τι θεωρούμε δεδομένο. Το σώμα έρχεται αντιμέτωπο με το αίσθημα του ανυπέρβλητου καθώς καλείται να επαναδιαπραγματευθεί γεγονότα και αξίες τοποθετημένο στο μη- χρόνο και στο αχανές του τοπίου.

Βοηθός σ’ αυτό το ταξίδι η μουσική και ο άνθρωπος που την παράγει, με τον φάρο … «να κάνει το καθήκον του».